Vietnam en het begin van Indonesië

Nu het einde van mijn reis toch echt in zicht komt wordt het tijd voor mijn een na laatste verhaal! De vorige keer was ik op weg naar Dalat. Toen ik op zaterdag 24 maart aankwam in Dalat was het al vrij laat en heb ik een avondje in mijn hostel doorgebracht met de serie Gossip Girl (dit is soms even nodig). De dag erna ging ik een canyoning trip doen samen met de 2 Nederlandse meiden die ik in Mui Ne had ontmoet. Dit hield in dat we met een groep en 3 hele enthousiaste gidsen in de jungle gingen abseilen. We hebben van een 18 meter, 16 meter en 13 meter hoge klif abgeseild. Bij deze laatste klif belandde je op het laatst in een waterval, waarbij je je gewoon maar moest laten vallen en met het water mee moest laten voeren. Niet dat je een keuze had toen je er eenmaal hing, maar dit was toch wel even spannend! Verder ben ik van een 7 en 9 meter hoge klif het water in gesprongen en gingen we watersliden, wat inhield dat je in het water over de rotsen naar beneden glijdt. Al met al een hele avontuurlijke en leuke dag, ik zou het zeker nog een keer doen!
De dag erna ben ik Dalat zelf gaan bekijken, hier bleek niet heel veel te zien te zijn. Ik ben naar het 'Crazy house' gegaan, wat 4 grote sprookjesachtige huizen waren, die met allerlei trappetjes met elkaar verbonden waren. Het had wel iets weg van de Efteling. Na hier een tijdje te hebben rond gedwaald, was het wel genoeg en ben ik naar een cathedraal gelopen, die helaas gesloten bleek te zijn. Hierna ging ik voor het eerst sinds ik in Azie ben naar een grote supermarkt, gek om te merken hoe blij je kunt zijn om gewoon in een supermarkt te zijn. Hier heb ik toen even goed gebruik van gemaakt, wat eindigde in een soort kleine picknick voor mezelf bij het meer (met natuurlijk veel te veel eten).

Aangezien er in Dalat zelf verder niet zoveel te doen was, ben ik de dag erna verder gereisd naar Hoi An. Ik vertrok om 1 uur smiddags en kwam uiteindelijk om 6 uur sochtends aan bij mijn hostel in Hoi An. Aangezien er iemand lag te snurken in de slaapbus, had ik tijdens deze nacht weinig geslapen. En toen bleek dat ik nog een paar uur moest wachten voordat ik in kon checken (mijn geduld wordt tijdens deze reis meer dan genoeg op de proef gesteld). Dus toen ben ik uiteindelijk op de fiets gestapt om Hoi An te verkennen en uitgebreid te lunchen bij een bakkerij met glutenvrij brood! Ook heb ik een eigen jurkje laten ontwerpen, Hoi An staat namelijk bekend om de vele kleermakers waar je een eigen ontwerp op maat kan laten maken. Dit wilde ik natuurlijk graag uitproberen! In de avond ben ik door de romantisch verlichtte straatjes gelopen, deze hangen namelijk vol met lampionnen. Samen met de avondmarkt zorgt dit voor een hele gezellige sfeer! De dag erop ging ik naar het strand fietsen, wat toch wat verder bleek dan verwacht. Blijkbaar was ik naar het verkeerde strand gegaan, er waren amper toeristen en het was niet zo mooi. Dus na een uurtje hier te hebben gelegen ben ik maar weer terug gegaan. Ik moest echter eerst mijn fiets tussen het vuilnis uit rapen, een man vond het namelijk nodig om mijn (blijkbaar fout) geparkeerde fiets daar neer te gooien. Ik merkte dat ik hier best wel chagrijnig van werd, ik begon de mensen in Vietnam steeds minder aardig te vinden.
De volgende dag werd ik in de ochtend opgehaald voor een kookcursus. Eerst gingen we met de groep de markt op om alle ingrediënten te halen, terwijl ons vanalles werd verteld over de Vietnamese ingrediënten. Op deze markt wilde een vrouw graag met me op de foto, maar al snel bleek dat ze er geld voor wilde hebben zodra de foto was gemaakt. Dit had ik natuurlijk kunnen weten, de mensen hier willen namelijk overal geld voor..
Met een boot werden we naar de kookcursus locatie gebracht, waar we 4 gerechten leerden maken. Met een gevulde maag, 4 recepten en chopsticks als souvenir kwam ik in de middag weer bij mijn hostel aan. Aan het einde van die middag zou ik naar een traditionele dansvoorstelling gaan, toen ik daar echter aankwam bleek in de enige met een kaartje te zijn. Ik zat in de zaal te wachten en toen er na een tijd nog niemand was, begon ik al bang te worden dat ik de enige was. En toen ik op het punt stond om weg te gaan, bleek gelukkig dat ze de voorstelling ook niet door konden laten gaan met zo weinig publiek en kreeg ik mijn geld weer terug.
Die avond was ik even een beetje klaar met alles, ik vond namelijk de mensen in Vietnam niet zo leuk. Zo discrimineren ze je waar je bij staat (vooral in bussen en dergelijke), proberen ze op alle mogelijke manieren geld van je af te troggelen en als ze aardig doen weet je bijna zeker dat ze iets van je willen. Ook was ik in Hoi An eigenlijk de hele tijd alleen, ik had simpelweg geen leuke mensen ontmoet. Dit alles bij elkaar was even iets teveel, dus na contact met het thuisfront te hebben gehad, werd het tijd om de volgende dag weer verder te reizen.

Zo stond me weer een lange reis te wachten, ik ging namelijk in één keer door naar Hanoi, een reis van zo'n 20 uur in de bus. Nadat deze lange rit toch best snel voorbij ging, kwam ik om 5 uur 's ochtends bij mijn hostel aan, waar ik me totaal niet welkom voelde. Ik mocht in het donker in de keuken zitten wachten, totdat de eigenaar besloot dat hij genoeg had geslapen. Verder was de eigenaar overdreven aardig daarna, 'hello manoooooon, how are you todaaaaay?' En dat iedere 5 minuten, om gek van te worden dus. Ik ben dan ook gauw op pad gegaan. Zo heb ik 2 kleine tempels in Hanoi bekeken en rond een meer gelopen. In de avond gingen ik met een groepje uit het hostel wat eten en drinken, dus ondanks het niet zo fijne begin, was het wel een leuke dag!
De dag erop wilde ik naar het Ho Chi Minh mausoleum, aangezien dit al vroeg zou sluiten liet ik mij er met een motor naartoe brengen. Toen ik een kaartje had gekocht en binnen was, vroeg ik me af waarom ik eigenlijk een kaartje moest kopen aangezien ik had gelezen dat het gratis zou zijn. Ook vond ik het er anders uit zien dan ik had verwacht, dus toch maar even op mijn kaartje kijken... En wat bleek,u ik was niet bij het Ho Chi Minh mausoleum, maar het Ho Chi Minh museum (lijkt natuurlijk ook wel op elkaar). Nu ik toch een kaartje had ging ik het maar bekijken, maar ik ben geloof ik nog nooit zo snel door een museum gelopen. Ik had geen zin in een museum en had in Ho Chi Minh zelf al een museum bezocht over de geschiedenis, dus een 2e keer was iets teveel van het goede. Ondertussen was ik te laat voor het mausoleum, dus dat was wel jammer (al blijkt het niet meer dan een opgebaarde man in een glazen kist te zijn).

Deze avond werd ik door een slaapbus opgehaald, ik ging namelijk een 3 daagse trekking doen in Sapa. Toen we 's ochtends vroeg aankwamen in Sapa, werd ik met een paar anderen opgehaald door een gids. Dit was een 19-jarig meisje, gekleed in de traditionele kleding van haar stam. Zij leidde ons door de bergen heen, met uitzicht op de rijstvelden, om uiteindelijk aan het einde van de middag aan te komen bij onze homestay. Bij deze familie zou ik 2 nachten slapen, met Mao als onze gastvrouw. Het avondeten was ontzettend lekker, de hele tafel stond vol met allerlei soorten vlees, groente, friet, spring rolls en natuurlijk heel veel rijst. Na het eten was het tijd voor 'happy water', oftewel rijstwijn. Iedereen kreeg een shotglaasje, die na iedere proost ronde weer gauw gevuld werd. Weigeren werd niet toegestaan en de vrouwen zelf dronken vrolijk mee. Dit was een hele gezellige avond en om 12 uur lag iedereen lekker in bed, we waren allemaal best wel moe van de wandeling door de bergen die dag.
De dag erop was het na een lekker ontbijt weer tijd om te gaan lopen. Onderweg kwamen we langs een huis van een andere stam, waar een geneesvrouw woont. Hier mochten we een kijkje nemen, om te zien hoe de vrouw de mensen geneest met allerlei kruiden. Wat ook erg interessant was, is dat je hier in de bergen mensen ziet met een rode plek op hun voorhoofd. Als ze hier hoofdpijn hebben, behandelen ze dit namelijk door een buffel hoorn te verwarmen en dit op het voorhoofd te zetten. Door een zuigend effect zou dan alle spanning eruit worden gehaald (of iets in de trant), wat ervoor zorgt dat de mensen zo'n 2 weken lang met een rode plek op hun voorhoofd rond lopen. Nogal verwonderd over deze methoden, vervolgden we onze weg door een jungle achtige route, om uiteindelijk boven een waterval uit te komen met uitzicht op de rijstvelden in de bergen. Dit was echt ontzettend mooi en de klim omhoog zeker waard! Na de lunch was het tijd om van een deel van de groep afscheid te nemen, waarna ik met 2 anderen weer terug liep naar onze homestay. Ook hier hadden we weer een gezellige avond met lekker eten en meer dan genoeg 'happy water'.
De volgende ochtend was het tijd om weer terug te gaan naar Hanoi. Op de scooter werd ik weer terug gebracht naar het centrum van Sapa. Dit was een rit door de bergen met een ontzettend mooi uitzicht, maar de man reed als een bezetene over de wegen met gaten en stenen. Dus terwijl ik van het uitzicht probeerde te genieten, greep ik me ondertussen verkrampt vast aan de scooter en probeerde ik de weg in de gaten te houden.. Ik was opgelucht toen ik veilig in de bus zat.

De ochtend hierna vertrok ik naar Ha Long Bay voor een boottrip. Met een groep verbleven we 1 nacht op een grote boot, waarmee we de baai in voeren. Hier konden we kajakken en zwemmen. Verder heb ik de hele avond met een groep het kaartspel 'yanif' gespeeld, een heel leuk Israëlisch kaartspel wat ik me hopelijk nog herinner als ik thuis ben! De dag erna was het na een bezoek aan een grot en een mini kookcursus op de boot weer tijd om terug te gaan naar Hanoi. Dit was mijn laatste dag in Vietnam, de volgende dag zou ik namelijk op het vliegtuig stappen naar Indonesië!

Dus zo stapte ik op zondag 10 april op het vliegtuig in Hanoi. Ik merkte stiekem dat ik wel blij was dat ik Vietnam ging verlaten, zoals jullie kunnen lezen is dit niet mijn favoriete land.
Om 6 uur 's ochtends verliet ik mijn hostel in Hanoi en om 1 uur was ik in Kuala Lumpur voor mijn overstap, wat betekende dat ik me 8 uur mocht vermaken op het vliegveld. Dit viel me uiteindelijk reuze mee, dus ook een uur vertraging kon er nog wel bij. Dit zorgde er echter wel voor dat ik pas laat in Jakarta aan kwam, om half 3 's nachts kwam ik uiteindelijk doodmoe aan in mijn hostel.

In Indonesië is het echt een andere wereld dan de landen waar ik hiervoor was. Zo zijn de mensen ontzettend aardig, heb je hier veel moslims en voel je je als westerling soms een beetje een filmster. Mijn eerste dag in Jakarta heb ik me hier heel erg over verbaasd. Iedereen wilde met me op de foto, er waren allemaal groepjes studenten die met me wilden praten om hun Engels te oefenen en de eerste avond heb ik gratis gegeten omdat 2 mannen erop stonden om voor mij te betalen, nadat ik een tijd met ze had gepraat. De tweede dag werd het echter wel een beetje vervelend, ik ging naar het nationale monument en het nationale museum, maar soms voelde ik me zo opgelaten door alle starende mensen dat ik weg liep. Als ik ook maar 10 seconden stil stond op straat, stonden er meteen 6 mannen om me heen om te vragen waar ik heen ging en of ze me konden helpen. Dit resulteerde erin dat ik een restaurant in ben 'gevlucht' om even rustig te kunnen zitten.
De volgende ochtend vertrok ik vroeg met de trein naar Bogor, een plaatsje in de buurt waar Botanische tuinen te zien zijn. Hier is veel Nederlandse geschiedenis te zien, zo zijn er gebouwen met Nederlandse namen en de tuinen zelf zijn door Nederlanders opgericht. Dit was best leuk om te zien en ook hier waren er weer allemaal mensen die met me op de foto wilden. En terwijl ik op een bankje zat, zwaaiden er zo'n 100 voorbij lopende kinderen naar me. Dat zou je in Nederland nooit mee maken.

De dag erop ben ik met de trein naar Yogyakarta gegaan. Ik bleek in de trein te zitten met een grote groep leraren, allemaal op weg naar een examen uitreiking van hun leerlingen. Er werd een rij gevormd om met me op de foto te gaan en de Engels lerares vertaalde alle vragen die iedereen aan me stelde. Uiteindeljk nodigde ze me uit om mee te komen naar de examen uitreiking, ze wilde graag dat haar leerlingen mij zouden ontmoeten en ik zou de special guest van die avond zijn. Ik twijfelde of ik dit moest doen, maar dacht uiteindelijk 'ach waarom ook niet'. Dus zo zat ik even later met alle leraren te lunchen en ging ik me samen met 4 Indonesische vrouwen klaar maken voor de uitreiking. Het was heel bijzonder om de uitreiking te mogen bijwonen, al verstond ik natuurlijk geen hol van de toespraken die werden gehouden. Maar het was een heel plechtig gebeuren, waarbij onder andere het Indonesische volkslied werd gezongen en 2 leerlingen een traditionele dans opvoerden.
Hierna vond ik het tijd om naar mijn hostel te gaan, want als het aan die mensen lag bleef ik daar slapen en ging ik de volgende dag met hun op stap. Dat vond ik echter iets teveel van het goede.
De volgende dag ben ik met iemand uit het hostel Yogyakarta gaan verkennen op de fiets. We waren te laat voor het koninklijke paleis en kwamen uiteindelijk op een vogelmarkt terecht. Hier verkochten ze allerlei soorten vogels, die allemaal in kleine kooitjes zaten. Ze verkochten zelfs vleermuizen.. Deze avond heb ik voor het eerst zelf iets kunnen koken, toch wel heel fijn na 2,5 maand buiten de deur eten!

Op dit moment zit ik in de bus naar Semarang, waar ik Oci zal ontmoeten. Oci is een Indonesische meid die ik vorig jaar bij mijn studie heb ontmoet. Zij studeert geneeskunde in Semarang en ik had haar vorig jaar al beloofd om haar op te komen zoeken. Ik kijk ernaar uit om een kijkje in haar leven hier te kunnen nemen en ook om een vertrouwd gezicht te zien! Hierna zal ik weer terugkeren naar Yogyakarta, hier heb ik namelijk nog lang niet alles gezien. Daarna zal ik verder reizen naar het oosten van Java en naar Bali. Vanaf Bali zal ik op 29 april weer naar huis vliegen, hier kijk ik best naar uit! Na 2,5 maanden reizen in landen met zo'n andere cultuur, ga je wel heel erg verlangen naar je eigen cultuur en alle mensen thuis. Maar over 2 weken sta ik alweer op Nederlandse bodem, dus tot dan ga ik nog proberen te genieten van mijn tijd hier!